Το μυθιστόρημα “Το αηδόνι” της Kristin Hannah από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος

Επιμέλεια: Μιχάλης Πιτένης

Το σκηνικό. Η κατεχόμενη απ΄ τους Γερμανούς Γαλλία την περίοδο του Β΄ παγκοσμίου πολέμου.

Οι πρωταγωνίστριες. Δύο νεαρές γαλλίδες αδερφές, η Βιάν και η Ιζαμπέλ Ροσινιόλ.

Ένα ξεχωριστό μυθιστόρημα. “Το αηδόνι” της Kristin Hannah από τις εκδόσεις ΚΛΕΙΔΑΡΙΘΜΟΣ διασχίζει τους δρόμους αυτής της ιστορικής χρονικής περιόδου με τα πόδια των ανθρώπων που υπήρξαν θύματα και θύτες. Δεν παρουσιάζει τις ζωές και τα πάθη τους μέσα από κάποιο μεγεθυντικό φακό. Τις βάζει στο μικροσκόπιο και καταφέρνει να μας κάνει να κατανοήσουμε γιατί αγαπούν και μισούν, γιατί κουράζονται, παγώνουν και απελπίζονται στις ατελείωτες ουρές για λίγα τρόφιμα με το δελτίο ή γιατί σφίγγουν τα δόντια και πασχίζουν να κρύψουν τις αιμορροούσες πληγές τους αναζητώντας κάποιο καταφύγιο που θα τις προστατέψει αποτελεσματικά απ’ τη βαναυσότητα και το μένος των πρόσκαιρων νικητών που κάποιοι απ’ αυτούς βρίσκονται μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.  

“Οι άντρες λένε ιστορίες. Οι γυναίκες τις κάνουν πράξη”. Τα λόγια της Βιάν πενήντα χρόνια μετά, δεν είναι απλώς μια φεμινιστική άποψη που η συγγραφέας θέλει να καταθέσει μέσω του έργου της. Είναι η ουσία του μυθιστορήματος και ο ψύχραιμος απολογισμός μιας εκ των πρωταγωνιστριών του, που όπως και οι υπόλοιπες ήρωες του “Αηδονιού” δεν παρουσιάζονται ούτε εξιδανικευμένοι, ούτε παραποιημένοι για τις “ανάγκες της ιστορίας”, όπως συμβαίνει, δυστυχώς, σε πολλές άλλες περιπτώσεις. Οι άνδρες πολεμούν και οι γυναίκες μάχονται σ’ έναν ανηλεή αγώνα όχι απλώς της καθημερινής επιβίωσης, αλλά της επιβίωσης ώρα με την ώρα στο έργο της Hannah που επιλέγει με μαεστρία και μεγάλη προσοχή την κάθε της λέξη, μη αφήνοντας ούτε μια στιγμή τους ήρωες της να κλαψουρίσουν ή να μεμψιμοιρούν για τα όσα τραγικά τους τυχαίνουν. Δεν προκαλεί, δεν εκβιάζει την “ανατροπή” για  να κρατήσει το ενδιαφέρον των αναγνωστών της. Ακόμα και όταν περιγράφει επαναλαμβανόμενες καθημερινές καταστάσεις καταφέρνει να σε κάνει να αισθανθείς συνοδοιπόρος των ηρώων της, ενίοτε δε πως συμπάσχεις πραγματικά μαζί τους και όταν τα πόδια τους λυγίζουν ή βουλιάζουν μες το χιόνι να θέλεις να τους απλώσεις το χέρι για να σηκωθούν και να συνεχίσουν.

Εξαιρετική η μετάφραση του μυθιστορήματος από την κ. Χριστίνα Σωτηροπούλου. Σε οδηγεί στο να αναρωτηθείς αν το κείμενο γράφτηκε πρώτα στα ελληνικά. 

Μιχάλης Πιτένης