O Αυτισμός μέσα από τα μάτια μίας δασκάλας της ειδικής αγωγής!

Παλαιότερα, ο αυτισμός ήταν ένα εξαιρετικά μεγάλο ταμπού, καθώς επικρατούσε η άποψη πως ένα αυτιστικό παιδί είναι και ένα άρρωστο παιδί. Τα πρώτα συμπτώματα φαίνονται από μικρή ηλικία πράγμα που κάνει τους γονείς να «υποπτευθούν» ότι θα πρέπει να ζητήσουν τη βοήθεια από καποιο ειδικό. Μία σαφής πρώτη ένδειξη μπορεί να φανεί στα πρώτα γενέθλια του παιδιού, όπου φαίνεται να μην αντιδρά στους εορτασμούς και γενικά να είναι αδιάφορο.

Μπορεί να επαναλαμβάνει συνεχόμενες κινήσεις χωρίς νόημα για εμάς οι οποίες κάποιες φορές μπορεί να είναι επικίνδυνες για τη σωματική τους ακαιρεότητα. Οι λεγόμενες «εμμονές» αυτών των παιδιών, οι τάσεις απομόνωσης, τα προβλήματα λόγου αλλά και η τάση του για τάξη και οργάνωση των πραγμάτων είναι ακόμη κάποια συμπτώματα που θα έπρεπε να μας θορυβήσουν. Τέλος, οι συναισθηματικές εκρήξεις και τα ιδιαίτερα «ταλέντα» που αναπτύσουν δεν πρέπει να παραληφθούν.

Θυμάμαι το πρώτο παιδί με αυτισμό όπου γνώρισα στη ζωή μου. Για εμένα ήταν ένα παιδί όπως όλα τα άλλα. Ο αυτισμός έρχεται μετά ως χαρακτηριστικό, όχι πριν. Είναι ο τρίτος πλέον χρόνος που δουλεύω στη δημόσια εκπαίδευση σε σχολεία της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και έχω κερδίσει πολλά από αυτή μου την εμπειρία. Οι δυσκολίες είναι πάρα πολλές, πρέπει να οπλίσεις τον εαυτό σου με υπομονή και επιμονή, το άγχος σε κυριεύει όμως τίποτα δεν θα με έκανε να αιστανθώ μεγαλύτερες συγκινήσεις.

Το συναίσθημα που εκλύεται και τα μικρά δικά μας «θαύματα»  που γίνονται σε καθημερινό πλαίσιο είναι αρκετά για να θέλεις να δώσεις τον καλύτερο σου εαυτό και να προσπαθήσεις ακόμη περισσότερο. Τι καλύτερο υπάρχει από το να βλέπεις ένα παιδί να εξελίσσεται και να προοδεύει και έναν γονέα να κλαίει από χαρά με τα κατορθώματα  του παιδιού του;

Κλείνοντας, ο καθένας μας είναι διαφορετικός, όλοι ανήκουμε σε κάποια «ειδική» κατηγορία. Η ιδιαιτερότητα παίρνει τη σημασία που εμείς της δίνουμε!