Αν θυμηθείς τ’ όνειρό σου….!

Γράφει η Ελευθερία Βικιάρη

Πριν ξεκινήσουμε θα ήθελα να εκμυστηρευτώ μια προσωπική και επίπονη εμπειρία. Στα απαραίτητα της εισαγωγής είναι πως η υποφαινόμενη δεν έχει μνήμες ούτε από το χθεσινό φαγητό πόσο μάλλον από την παιδική της ηλικία.

Διάφορες συγκυρίες, λοιπόν,  μας γύρισαν πίσω στο χωριό από την πόλη που μέναμε… καλά δεν ζούσαμε και στη Νιού Γιορκ αλλά τουλάχιστον ήταν τόση όση σου έδινε ένα σωρό επιλογές. Από τα 10 μου – που επιστρέψαμε και μετά – κάθε φορά που έβλεπα τα σκούρα ούρλιαζα (υστερικά όχι αστεία) στη μαμά μου (Α ρε μάνα είσαι και ήσυχη τι τράβηξες!) πως με γυρίσαμε στο χωριό και μου κόψανε….. την ΚΑΡΙΕΡΑ  (ζντοινγκ) !

 Αυτό συνεχίστηκε για πολλά χρόνια ώσπου μια μέρα στα 27 μου η δόλια η μάνα απηυδησμένη με ρωτάει πότε μου χαλάσανε χατήρι, για ποια καριέρα μιλάω και τι ήθελα να κάνω και δεν έκανα…! Ε ποιος είδε τον Τσίπρα απέναντι στον Ερντογαν και δεν τον φοβήθηκε…. Αφού πήρα ύφος θιγμένης (πελάτισσας όταν της λες δεν υπάρχει στο νουμεράκι σας) της απαντάω πως είχα ταλέντο στο μπαλέτο και με γυρίσανε στο χωριό και το παράτησα….

Εκεί, ήρθε η κεραμίδα… η μαμά μου με δάκρυα στα μάτια (όχι από τις τύψεις αλλά απ’ τα γέλια) μου λέει πως δεν πήγα ποτέ μπαλέτο.. τι με θες εμένα; αφού της περιγράφω λεπτομερώς τη σχολή μπαλέτου που πήγαινα (ασχέτως αν δεν θυμόμουν ούτε μια ασκησούλα), και έχω ύφος Νικολούλη μόλις λύσει το μυστήριο, εκείνη με λυγμούς μου αποκαλύπτει πως η σχολή μπαλέτου που με τόσο καμάρι ανέφερα σε όλες μου τις γνωριμίες ήταν απλά το νηπιαγωγείο μου όπου είχα ντυθεί μία (ΜΙΑ) φορά μπαλαρίνα!!!

Και κάπου εκεί, στα 27 μου το όνειρο πως εγώ ήμουν από σόι μπαλαρίνα στα Μπολσόι έσβησε.

Δράττοντας της ευκαιρίας αυτής της τραυματικής μου εμπειρίας αναρωτιέμαι κατά πόσο ζούμε το όνειρό μας, κατά πόσο είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε. Ξέρουμε, άραγε ποτέ τι πραγματικά θέλουμε; Και τελικά κατά πόσο είμαστε ευτυχισμένοι;

Από τη στιγμή που γεννιόμαστε μέχρι και τη στιγμή που αφήνουμε το μάταιο τούτο κόσμο βομβαρδιζόμαστε με πρέπει και μη. Ξεκινάς απ’ το σχολείο να είσαι «ρομποτάκι». Λες, κάποια στιγμή θα το τελειώσω και τότε θα κάνω αυτό που θέλω εγώ, θα πιάσω τον ταύρο απ’ τα κέρατα. Χα! Σε γελάσανε. Έρχεται η κοινωνία και σου μαθαίνει την τέχνη του συμβιβασμού. Συμβιβάσου με την τάδε σχολή, γιατί πως θα σ’ αντιμετωπίζει η κοινωνία αν το επάγγελμά σου δεν έχει κύρος; Γιατί, αλλιώς καμαρώνεις αν συστήνεσαι ως γραμματέας (Ω! Τι μόρφωση), αλλιώς αν λες όλη μέρα σερβίρω ελληνικό βαρύ ναι και όχι με 3 όχι 4 φουσκάλες και 252 κόκκους ζάχαρη (ναι! Έχω πάρει τέτοια παραγγελία).

Την πρωτιά στους συμβιβασμούς την έχει η εργασία…. εκεί και αν κάνεις υπομονή σιγοτραγουδώντας Βουγιουκλάκη «καν’ υπομονή κι ουρανός θα γίνει πιο γαλανός». Τι γαλανός, χρυσό μου, που αυτός είναι πιο σκούρος και από αποτυχημένο σολάριουμ! Για τους συμβιβασμούς στις σχέσεις θα αφιερώσω ολόκληρο άρθρο (χρειάζονται ειδική αναφορά).

Έρχεται λοιπόν εκείνη η στιγμή της ζωής σου, σ’ ένα μικρό διάλειμμα από την καθημερινότητα, που ρωτάς τον εαυτό σου αν έκανες αυτά που ονειρευόσουν… Αν είσαι πραγματικά ευτυχισμένος…. και ρωτάς το μέσα σου αν άραγε θα συμβιβάζεσαι μέχρι να σκάσεις..!

Σωστή απάντηση δυστυχώς, δεν υπάρχει ή τουλάχιστον δεν τη ξέρω. Αλλά αυτό που ξέρω είναι πως η άτιμη η ζωή έχει γούστο…! Και στα 80 σου, μια χαρά κούκλα θα είσαι με την τούλινη φούστα του μπαλέτου…,αρκεί να τη φοράς με την περηφάνια που σου δίνει η ευτυχία του να μην συμβιβαστείς έστω και με την ηλικία σου…!